W szalonym pędzie do mety gubimy - kropla po kropli - czas...

A może by tak pokochać to kim jesteśmy..

to gdzie jesteśmy..

i kiedy..

Bez obsesyjnego pragnienia tego co po drugiej stronie żywopłotu..

Cudownie jest mieć ambicje.. marzenia.. pragnąć.. chcieć ciągle więcej.. i lepiej..

Dzięki temu się rozwijamy.. pniemy w górę.. osiągamy cele..

lecz obserwuję.. i zauważam..

iż 

tak często się zdarza, że ciągle jest coś czego byśmy chcieli bardziej..

a tego akurat jeszcze nie mamy..

Zarzuca nam ono ciemną przepaskę na oczy..

Przesłania radość z tego co już jest...

Czas na mały urlopik..

od radosnych twórczości..

od pędzli, klejów i farb..

Chwilka przerwy.. by podoceniać.. to co się już teraz ma.. :)