Ostry dyżur..

“Duszę się miewa..

Nikt nie ma jej bez przerwy

i na zawsze..

Dzień za dniem

Rok za rokiem

Może bez niej minąć..

Kiedy ciało zaczyna nas boleć i boleć

cichcem schodzi z dyżuru...”

- Wisława Szymborska -

Czerwiec..

Rok 2012..

Choć niezbyt upalny - to jednak najgorętszy miesiąc mojego życia.. odkąd sięgam pamięcią..

A tych kilka poprzedzających go było może nieco tylko łagodniejszymi.. przyjaznymi życiu..

MOC do czynienia z ludźmi - nie zawsze pozytywnymi (niestety).. pracy.. zadań.. obowiązków.. zmian.. nowości.. niespodzianek.. planów.. wspomnień.. rzeczy do zapamiętania.. spraw do załatwienia.. wymagań.. oczekiwań..

Są dni, że mam niemal wrażenie, iż potrafię zmieścić w swojej dobie jakieś 30 godzin..

Myślę sobie.. Kurcze.. Przecież to nic niezwykłego.. i nie jestem też żadnym wyjątkiem.. Przecież życie wielu osób tak wygląda - na co dzień.. cały czas.. długie lata..

Taka histeryczna pogoń za wszystkim.. Taki wyścig z czasem.. i pieniędzmi.. Ta bitwa z myślami – własnymi.. innych.. I walka z wiatrakami..

Ale jakże w tym jakby laboratoryjnym szczurzym labiryncie – żyjąc co dzień - można ogarniać jakoś sensownie rzeczywistość.. radzić sobie.. i wciąż kochać życie.. patrzeć z fascynacją na świat.. nie zagubić SIEBIE.. ?

Odkryta właśnie odpowiedź..

Nie można…..