Otwarte drzwi są kluczem do tych zamkniętych...

„Umysł ludzki jest jak spadochron,

Nie działa jeśli nie jest otwarty…”

- Frank Zappa -

Kwietno za oknem. Deszcze ostatnich dni wywołały cudną eksplozję zieleni. Na szczęście pogoda letnia do nas powoli już dziś wraca. :) Choć słoneczko bawi się jeszcze w ciuciubabkę. Oby się bardziej ośmieliło - bo długi weekend przed nami - i w planach mam kilka długich spacerów conajmniej.. A i może jakiś piknik się trafi.

A jam przy kolejnym zamówieniu na jedyny w swoim rodzaju decoupage’owy chlebaczek. Na życzenie Agi tchnęłam w niego  trochę wiosennego ducha, aromatycznej zielności, atrakcyjnej dla zmysłów cudnej Prowansji.

Nooo i tak mi wyszło, że żal oddawać normalnie. Sprezentowana nim kobieta ooojjj będzie zadowolona. :)))

eehh cudne majowe zadanie... w pozytywny nastrój jakże mnie wprawiło.

At times reality continues to ruin my life...

“I’ve got it all, but I feel so deprived

I go up I come down

and I’m emptier inside

Tell me what is this thing that I feel like I’m missing

and why can’t I let it go…

There’s gotta be more to life…

Than chasing down every temporary high

to satisfy me

Well it’s life, but I’m sure there’s gotta be more…”

Mówią, że czas to pieniądz.

Ja powiedziałabym, że czas to jedna z walut tego świata jaką na pieniądze możemy wymieniać.

i że ‘zwykły szary człowiek’ może mieć albo jedno albo drugie.

Aby przetrwać potrzebujemy tego drugiego..

Aby poczuć, że się żyje niezbędne jest to pierwsze..

Aby żyć bez obaw o przetrwanie – niestety obydwu..

Sensem bycia wręcz staje się to, że szukamy latami przepisu na zgotowanie tej ostatniej - z powyższego spisu potraw życia. Lecz jak bardzo czasem męczą, pozbawiają motywacji, uśmiechu, takie bezustanne poszukiwania.

W tegorocznym sezonie wiosenno-letnim pojęłam coś pięknego – bez względu na to kim jesteśmy, co robimy, jak wygląda nasze życie możemy sobie podarować chwile prawdziwego szczęścia. Zupełnie za darmo.. :)

Wracając po pracy do domu – ponieważ mam niedaleko – mogę sobie pozwolić na spacerek. I wtedy to dzieje się ta chwila, gdy maszeruję opływając złotem promieni chylącego się ku zachodowi słońca – wśród leniwie popołudniowo zwalniającej ludności. I w tym właśnie momencie czuję się jak najbogatszy człowiek na świecie... :) W tej jednej chwili pozwalam sobie nie myśleć, nie planować - po prostu cieszyć się tym co jest, być wdzięczną.. Jakże prawdziwe i cenne to wszystko wtedy…